باور کنید که یک موسیقی مثل «دد کن دنس» Dead Can Dance می‌تواند نگاه شما را به دنیا و طبیعت و زندگی و مرگ و در کل همه چیز عوض کند!. کافی‌ست که سوار بر موسیقی بشوید و اجازه بدهید هر جا دلش می‌خواهد شما را با خود ببرد.

دد کن دنس از دید من قوی‌ترین و شاخص‌ترین گروه تاریخ موسیقی اتنیک (Ethnic) است که نظیرش نبوده و بعد از آن هم نخواهد بود. این گروه دو مغز متفکر به اسامی لیزا جرارد و برندن پری داشت که هر کدام وزنه‌ای در موسیقی تلفیقی و اتنیک به حساب می‌آیند، که البته هر کدام بعد از انحلال گروه در سال 1998 به دنبال پروژه‌های انفرادی خود رفتند.

لیزا جرارد به طور کامل غرق در موسیقی نیو ایج شد و آلبوم‌های مختلفی منتشر کرد. در همان سال یک اثر بسیار جذاب با پیتر بروک به اسم «ثنویت» Duality منتشر کرد که به شدت و بسیار بیشتر از آثار دد کن دنس، لبریز از موسیقی شرقی بود. با وجود اینکه جرارد چهار آلبوم انفرادی را طی این 12 سال منتشر کرد، برندن پری فقط یک آلبوم به اسم «چشم شکارچی» Eyd of the Hunter را در سال 1999 به بازار داد و دیگر هیچ خبری از او نبود.

لیزا جرارد همین هفته‌ی پیش یک کار جدید و مشترک با هنرمندی به اسم مارچلو دی فرانچیشی (که نه تا حالا اسمش را شنیده‌ام و نه چیزی در موردش پیدا کردم!) منتشر کرد که چندان برایم جذاب نبود. اگر دوستانی هستد که با صدای جادویی لیزا جرارد آشنا نیستند، یادآوری کنم که موسیقی فوق‌العاده‌ی هانس زیمر در فیلم گلادیاتور با آواز خانم لیزا جرالد همراه است.

از اصل موضوع دور شدیم! درست یک هفته بعد از انتشار آلبوم جدید خانم جرارد، آقای برندن پری بعد از 11 سال دومین آلبوم انفرادی‌اش را به اسم «کشتی» Ark منتشر کرد. آلبوم قبلی اثری زیبا و دوست‌داشتنی و البته نه چندان خاص از این هنرمند بود که یک آهنگ اعجاب‌انگیز و دیوانه‌کننده به اسم «مدوسا» Medusa داشت و هفت آهنگ نسبتاً معمولی دیگر. اما، آلبوم دوم... باورکردنی نیست! اینکه یک آلبوم تا چه اندازه می‌تواند قوی و بی‌نقص باشد! یک اثر فوق‌العاده  با همان ترکیبات پیچیده‌ی ساده‌شده‌ی دد کن دنس که به شکلی تکامل یافته بعد از 12 سال دوباره ظهور کرده است. موسیقی را بگذارید کنار، صدای برندن پری کافی‌ست تا کنترل اعصاب شما را به طور کامل در اختیار بگیرد و معطوف به موسیقی کند.

آلبوم با «بابل» Babylon شروع می‌شود. ترکیب عجیبی از سازهای کوبه‌ای به همراه سازهای زهی و موسیقی اتنیک. در این آهنگ از سازهای آسیایی و قدیمی مانند گونگ (Gong، نوعی پرکاشن شرقی) و یانگ کین (Yang-Qin، نوعی سنتور چینی) نیز استفاده شده که ترکیب زیبایی را با صدا و آرامش برندن پری ایجاد کرده است. البته این آهنگ قبلاً در کنسرت «زعفران» Saffron از گروه دد کن دنس که اعضای آن بعد از 9 سال برای اجرای مشترکی دور یکدیگر جمع شده بودند نیز اجرا شده بود، اما مسلما با تغییراتی که در ضبط استودیویی آن ایجاد شده شنیدن آن لذت مضاعفی دارد.

آهنگ دوم «مرد ساختگی»The Bogus Man  با نبض الکترونیک آغاز می‌شود و آهنگی با ضرباهنگ پایین در ژانر تریپ هاپ تلفیقی ارائه می‌کند. ترانه این آهنگ با وجود سیاسی بودنش به نقد سیاست می‌پردازد و سیاستمدار را مرد ساختگی معرفی می‌کند.

آهنگ سوم «خورشید زمستان» Wintersun، الکترونیکاترین اثر برندن پری تا به امروز است (موسیقی الکترونیکا به ترکیبی از موسیقی الکترونیک با سازهای غیر الکترونیکی گفته می‌شود). صدای دلنشین برندن پری به همراه اجرای کیبوردش این آهنگ را به یکی از بهترین آهنگهای این آلبوم تبدیل کرده است.

آهنگ چهارم «آرمان شهر» Utopia یکی از سینگل‌های آلبوم است که با نوای هارپ و احساس دراماتیک و تاریکش فضای باشکوهی را خلق می‌کند. این آهنگ تنها اثر این آلبوم است که مدت زمانی کوتاه‌تر از شش دقیقه دارد.

آهنگ پنجم «دوزخ» Inferno نگاه غصب‌آلودی به آدم‌هایی دارد که زندگی بدون تقابل اجتماعی را انتخاب کرده‌اند. دو دقیقه آخر این آهنگ زیباترین، مرموزترین و در عین حال ترسناک‌ترین بخش از این آهنگ (و شاید کل این آلبوم) است که می‌شنوید.

آهنگ ششم «این پسر» This Boy با فضای وهم‌آلودی آغاز می‌شود. تاخیری که بین ضرب آهنگ‌های چوب درامز ایجاد شده فضای خالی و تاریکی را بوجود آورده است. صدای برندن پری با مخاطب بازی می‌کند. فراز و فرودهای او در کنار نوای کیبورد اثری حماسی را پدید آورده است.

آهنگ هفتم «ابلیس و دریای آبی عمیق» The Devil and the Deep Blue Sea تندترین تمپو را در این آلبوم دارد. آهنگ به طور کامل در اختیار کیبورد است و البته شما می‌توانید علاوه بر کمی تکان دادن خودتان، با شنیدن ترانه‌اش اندکی لبخند هم بزنید.

آهنگ آخر «هلال ماه» Crescent تمام زیبایی‌های کشتی را در خودش جمع کرده است. آهنگ با حجابی مرموز آغاز می‌شود. برندن پری وارد می‌شود و ذره ذره با اضافه شدن سازها در آخر به اوج زیبایی و شکوه خود می‌رسد.

برندن پری که حالا 50 سالگی را رد کرده، آهنگساز و موزیسینی که خواننده، نوازنده‌ی گیتار، بیس گیتار، کیبورد، پرکاشن و عود است، مردی که 15 سال از زندگیش را گذاشته و دور دنیا را برای کسب علم و هنر موسیقی چرخیده، تمام هنرش را با این آلبوم بیرون ریخته و برای شنونده تجربه‌ی شنیدن یک موسیقی تجربی، نیو ایج و دارک ویو زیبا را بوجود آورده است که باور کنید، به شنیدنش احتیاج دارید.