انگار که بخش اعظم تولید ناخالص ملی ایسلند موسیقی باشد، این کشور چهره‌های شاخص بی‌شماری را به جهان موسیقی، مخصوصاً موسیقی امبینت، معرفی کرده است. تردیدی نیست که «بیورک» Bjork و «شوگرکیوبز» Sugarcubes بیشترین سهم را در جهانی شدن موسیقی ایسلند داشته‌ و پس از آنها امثال «امیلیانا تورینی» Emiliana Torrini و «سیگوروس» Sigur Ros باعث هر چه گسترده‌تر شدن آن شده‌اند.

امروزه کسی مثل «اولاور آرنالدز» Olafur Arnalds جلوه‌های دیگری از این موسیقی را به نمایش می‌گذارد. در چند سال اخیر کارهای آرنالدز بسیار مورد توجه واقع شده‌اند، که می‌توان بخشی از آن را به دلیل سبک موسیقی و بخش دیگر را به دلیل حجم بالای کارهایش دانست. او که نخستین آلبومش را در سال 2006 و در 20 سالگی عرضه کرده بود، امسال پس از پنج مینی‌آلبوم (EP) و دو آلبوم استودیویی، سومین کار استودیویی‌اش را منتشر کرد.

آرنالدز پس از همکاری‌اش با «نیلز فرام» Nils Frahm در قالب مینی‌آلبوم «خیره» Stare که سال گذشته انتشار یافت، از تاثیر این همکاری در آلبوم جدیدش، «فعلاً من زمستانم» For Now I Am Winter استفاده کرده است، به طوری که بیت‌ها و لوپ‌های الکترونیک در جای‌جای اثر هیجان و جنبش بیشتری به کار بخشیده‌اند و این عناصر الکترونیک در کنار کشاکش آرشه و ویولن، و همچنین تک نوازی پیانوی خاص آرنالدز اثری می‌آفریند که به طور قطع گستره وسیعی از سلایق موسیقی را ارضا می‌کند. نمونه کاملی از این ترکیب در قطعه «تنها بادها» Only the Winds مشهود است. از نوآوری های دیگر آرنالدز در این آلبوم استفاده از دوست و همسایه‌اش «آرنور دان» Arnor Dan به عنوان خواننده است که موجب خلق آثار فوق‌العاده‌ای با صدای زیبای او شده است. با وجود اینها آرنالدز همچنان خصوصیت امبینت مینیمالش را در کارش حفظ کرده و در برخی ترک‌ها حتی شاهد تاثیرپذیری‌اش از مینیمالیسم خاص سیگوروس نیز هستیم. گرچه اخیراً ترکیب موسیقی کلاسیک مدرن و الکترونیک بسیار مورد توجه واقع شده و رواج یافته اما این آلبوم موفق و فوق‌العاده، محکم‌ترین و بلندترین گامی بود که آرنالدز در مسیر بی‌رقیب ماندن در این ژانر خاص برداشته و از اکنون باید در انتظار شاهکارهای آینده‌اش باشیم.