این خیلی مهم است که شما به چیزی به عنوان معجزه‌ی موسیقی اعتقاد داشته باشید. این که باور کنید صدا و نت و ملودی و ریتم می‌توانند شما را به جایی ببرند که با هیچ چیز دیگر نمی‌توانید تجربه‌اش کنید. می‌خواهم درباره‌ی جادوی موسیقی امبینت با شما صحبت کنم.

موسیقی امبینت از آن دست ژانرهاست که نه تنها در ایران، بلکه در اکثر نقاط دنیا، طرفداران زیادی ندارد. موسیقی‌ای مینیمال، از ترکیب اصوات و فضاسازی‌های وهم گونه برای خلق محیط مجازی و قرار دادن مخاطب در مرکز آن. موسیقی‌ای که نه کلام دارد، نه ریتم مشخص، نه ملودی معین و نه فراز و نشیب مورد انتظار. در این ژانر همه چیز آنقدر ساده و مینیمال است که ممکن است در لابه‌لایش گم شوید. اگر بتوانید از آن سواری بگیرید از اوج ابرها تا قعر زمین را تجربه خواهید کرد و اگر نتوانید، شنیدن یک آهنگ را هم تحمل نمی‌کنید. این ژانر را یا می‌پرستید یا از آن متنفر خواهید شد.

موسیقی امبینت یک معجزه است و حالا تصور کنید یک جعبه به شما بدهند، پر از معجزه در طعم‌ها و رنگ‌های مختلف! لذتی که تجربه خواهید کرد باورکردنی نیست. آلبومی به تازگی منتشر شده با عنوان «مفهوم» SMM: Context که مجموعه‌ای‌ست از آثار منتشرنشده‌ی هنرمندان مختلف امبینت که در کنار هم سعی کرده‌اند فضای وهم‌آلود ویژه‌ای را برای مخاطب بسازند. این اولین مجموعه از SMM نیست، اما بی‌شک تا به امروز یکی از بهترین‌‎هاشان است. کمپانی گوستلی اینترنشنال این آلبوم را با 11 آهنگ از 11 هنرمند گردآوری و بصورت صفحه با طراحی جلد مایکل سینا منتشر کرده است. می‌خواهم روح آلبوم را پیش روی‌تان بگذارم و فراموش نکنید، موسیقی امبینت می‌تواند برای هر کسی روح متفاوتی داشته باشد.

آهنگ اول، آلبوم با «حرکت» Motion از «گلدماند» Goldmund آغاز می‌شود. گولدماند بیشتر بخاطر موسیقی اعجاب‌انگیزی که برای مستندهای بی‌بی‌سی می‌سازد مشهور است. حالا او در یک آهنگ دو و نیم دقیقه‌ای (که می‌تواند استثنایی‌ترین آغاز برای چنین آلبومی باشد) با طنین پیانو، شما را برای شنیدن این مجموعه آماده می‌کند. بگذارید اینطوری بگویم، حرکت قرار است نقش پیاز و آبلیمو را برایتان بازی کند! شما را آماده و نرم کند تا پذیرای چنین آلبومی باشید!

آهنگ دوم، « پولاروید» Polaroid از «لیلند کربی» Leyland Kirby، که در اصل بخاطر پروژه‌ی «کرتیکر» The Caretaker چهره‌ای شناخته شده است. عجیب است! آنقدر راحت که می‌تواند از روی زمین بلندتان کند، شما را بگذارد وسط یک جنگل، زیر بارش ریز باران، بالای یک صخره، پایین یک دره، اصلاً می‌تواند هر بار که آن را می‌شنوید شما را به یک جایی ببرد و تنها رهایتان کند. اگر امبینت را دوسـت دارید، این دقیقاً همان چیزی‌ست که دنبالش می‌گردید

آهنگ سوم، «نیمه‌ها» Halves از «اسوارت گرینر» Svarte Greiner، ترسناک است! پروژه‌ا‌ی در ژانر دارک امبینت از هنرمند نروژی، اریک اسکادوین، که ژانر آثار خودش را آکوستیک دووم می‌نامد. اینجاست که از فضای وهم‌آلود لیلند کربی جدا و وارد دنیای پر از نویز اریک اسکادوین می‌شوید. آن چیزی که ته دل‌تان جوانه می‌زند اسمش اضطراب است! به زیبایی این حس را در درون‌تان تجربه‌ کنید.

آهنگ چهارم، «یازده نسل پدران من» Eleven Generations of My Fathers از «کریستینا وانتزو» Christina Vantzou، تنها هنرمند خانم در این آلبوم، یک اثر مینیمال فوق‌العاده همراه با پیانوست. کریستینا وانتزو که بطور ناگهانی گرافیک و انیمیشن را کنار گذاشته و وارد دنیای موسیقی شده، در آثارش با موسیقی طرح می‌زند و خط می‌کشد و رنگ می‌پاشد و با صوت و موسیقی، انیمیشن رسم می‌کند. این آهنگ دو قسمت دارد، اولش را با پیانو همراه هستید و در نیمه به ترکیبی از سازهای زهی می‌رسید.

آهنگ پنجم، «مرثیه» Elegia از «یاساشک» Jacaszek، شبیه رویای کودکی است. یاساشک تبحر ویژه‌ای در ساخت موسیقی برای شاعران لهستان دارد. فضای موسیقی‌اش آمیخته با شعر است و وقتی آرشه را روی سیم‌های ویولن می‌کشد، انگار که دارد برایتان شعر می‌خواند. فضاسازی این اثر بی‌نظیر است. رویا آغاز می‌شود و به پیش می‌رود، ویولن در فضای سنگین آهنگ برایتان شعر می‌خواند و این رویا با آواز سوپرانوی لطیفی تکمیل می‌شود. اما یک دقیقه مانده به پایان آهنگ، ورق بر می‌گردد و شما با کابوس تاریکی مواجه می‌شوید. درون‌تان که به قلیان افتاد به یاد اسم آهنگ می‌افتید: مرثیه! و آنوقت می‌فهمید که رویایی که پنج دقیقه تعقیبش کرده‌اید برای رسیدن به کابوس یک دقیقه‌ای آخر بوده است.

آهنگ ششم، «کورنلیا آمیگدالوید» Cornelia Amygdaloid از «فان یرز» The Fun Years، با نویز عجیبی شروع می‌شود، انگار چیزی در مغزتان کش می‌آید یا اینکه دچار سرگیجه شده‌اید. این سردرگم‌ترین و آشفته‌ترین اثری‌ست که در این مجموعه خواهید شنید. این آهنگ می‌تواند چنان سرگیجه‌ای در شما ایجاد کند که هر پنج آهنگ قبلی که گوش داده‌اید را بالا بیاورید! این یک تطهیر برای وارد شدن به نیمه‌ی دوم آلبوم است.

آهنگ هفتم، «سه بخش» Three Parts از «منوآل» Manual، شما را می‌برد بالا، می‌نشاند روی یک بلندی و پهنای هر پهناوری که بخواهید را پیش روی‌تان قرار می‌دهد. کافی‌ست دستان‌تان را باز کنید و این پهناوری را به آغوش بکشید. جوناس مانک دانمارکی در پروژه‌ی منوآل تخصص ویژه‌ای در خلق این حس دارد. مهم نیست چقدر بزرگ باشید، شما در پهنای موسیقی او گم می‌شوید.

آهنگ هشتم، «ماهیت جسمانی یافته» Substanitiated از «ایدن بیکر» Aidan Baker، خودِ خودِ بی‌وزنی‌ست. اینجاست که پی به هوش و خلاقیت این مجموعه می‌برید که چگونه آهنگ‌ها را در کنار هم چیده است. شاید هیچ انتخابی بهتر از این آهنگ برای دنباله‌ی آهنگ هفتم نباشد. آهنگ به نیمه که می‌رسد این حالت بی‌وزنی با اضطراب همراه می‌شود، شما در این آهنگ ممکن است گم شوید. چند دقیقه‌ای تحمل کنید، آهنگ نهم می‌آید و پیداتان می‌کند. بیکر جدا از آنکه یک موسیقیدان است، به عنوان یک شاعر نیز در آلمان شناخته می‌شود و تا کنون چندین کتاب شعر منتشر کرده است.

آهنگ نهم، «لحظه‌های از پنجره من می‌گذرند» Moments Descend on My Windowpane از «رافائل آنتون ایریساری» Rafael Anton Irisarri، این همان تلنگری‌ست که برای خارج شدن از فضای آهنگ هشتم نیاز دارید. طنین تطهیرکننده‌ی پیانو در این اثر مینیمال این هنرمند آمریکایی تاثیر خودش را به درستی بر روح و روان‌تان می‌گذارد. چشمان‌تان را ببندید، یک لبخند کوچک روی لب‌هاتان بکارید، و باقی را بسپارید به رافائل آنتون. بد نیست بدانید که رافائل جدا از همه فن حریف بودنش در موسیقی، یک کلکسیون شخصی در سیاتل دارد که آثار هنرمندان معاصر را در آن جمع آوری می‌کند.

آهنگ دهم، «آخرین ایستادگی افراد» Runge’s Last Stand از «کایل بابی دان» Kyle Bobby Dunn، آرامش قبل از طوفان را به شما هدیه می‌دهد، طوفانی که هیچوقت به سراغ‌تان نمی‌آید. کایل بابی دان، هنرمند جوان کانادایی، در این اثر جادو می‌کند. او آرامشی را می‌سازد که قبل از طوفان به جان‌تان می‌افتد. از آن دست آرامش‌ها که وقتی تجربه‌اش می‌کنید، می‌دانید که قرار است بعد از آن اتفاق بدی رخ دهد. آهنگ تمام می‌شود و از طوفان خبری نیست. حالا وقت آن است که یک آرامش واقعی را با آخرین آهنگ آلبوم تجربه کنید.

آهنگ یازدهم، «وقفه» Pause از «پیتر برادریک» Peter Broderick، هنرمندی که تقریباً مشهورترین در بین تمام هنرمندان دیگر این آلبوم است، همان آرامشی را تقدیم‌تان می‌کند که آهنگ دهم شما را تشنه‌اش کرده بود. نوای گیتار آکوستیک پایان خوشی را برای شما رقم می‌زند. تجربه‌ای عجیب و زیبا از شنیدن آلبومی شگفت‌انگیز. اسم آهنگ آخر فراموشتان نشود: وقفه!  بله، این آخرین آهنگ این مجموعه است، اما فقط وقفه‌ای برای شروع دوباره‌ی آن خواهد بود.

اینجا شما با 11 آهنگ امبینت طرف هستید که مجموعه‌ای استثنایی را پدید آورده‌اند. و دوباره تاکید می‌کنم، اگر دوستدار موسیقی امبینت هستید این آلبوم شما را می‌ترکاند، اگر پاسخ‌تان منفی است، ترجیحاً به سراغش نروید.