«من اعتقادی به این که گروه‌ها بعد از 33 سالگی می‌توانند همچنان به فعالیتشان ادامه دهند ندارم» این جمله‌ی عجیب را کریس مارتین، رهبر گروه انگلیسی «کلدپلی» Coldplay، زمانی می‌گوید که تمامی چهار عضو گروه در حدود 30 سال سن دارند.

کمی بعد مارتین اعلام می‌کند که منظورش را درست بیان نکرده و جمله‌اش را اینگونه تصحیح می‌کند که آنها برای پیشرفت هر بار فکر می‌کنند قرار است آخرین آلبوم‌شان را منتشر کنند و اضافه می‌کند «ما هیچوقت از هم جدا نخواهیم شد» در همان زمان گای بریمن، بیسیست گروه، اعلام می‌کنند که کلدپلی کار بر روی آلبوم جدیدش را آغاز کرده است.

از آن زمان، از دسامبر سال 2008، سه سال می‌گذرد. اعضای گروه 33 سالگی را در حالی رد کرده‌اند که قرار است هفته‌ی دیگر پنجمین آلبوم استودیویی‌شان با عنوان «مایلو زایلوتو» Mylo Xyloto منتشر شود. آلبومی با مدت زمان 44 دقیقه که 14 آهنگ را در خود گنجانده است و تمامی آهنگها توسط چهار عضو گروه با کمک برایان اینو، هنرمند مینیمالیست انگلیسی، نوشته شده است. البته باید سه مساله‌ی جالب را نیز بدانید: 1) اولین سینگل این آلبوم با عنوان «هر قطره اشک یک آبشار است» Every Teardrop Is a Waterfall با همکاری دو هنرمند دیگر، پیتر الن و ادرین اندرسون، ساخته شده، 2) در آخرین آهنگ آلبوم، «بالا با پرندگان» Up with the Birds، هنرمند کانادایی، لئونارد کوهن را به عنوان آهنگساز با گروه همراه کرده، 3) و در آخر اینکه آهنگ «شاهزاده‌ی چین» Princess of China با حضور «ریهانا» Rihanna اجرا شده است.

مایلو زایلوتو یک کانسپت آلبوم است. یعنی کل آهنگ‌ها و ساختارشان به شکلی برای رساندن یک داستان و پیام ساخته و تنظیم شده‌اند. مارتین می‌گوید که محتوی آلبوم بر روی یک داستانه عاشقانه با سرانجامی خوش استوار است. دو قهرمان ماجرا، مایلو و زایلتو که در محیطی پر از ظلم و ستم زندگی می‌کنند، یکدیگر را در جریان درگیری‌های یک گروه تبهکاری به نام «پسران گمشده» The Lost Boys می‌بینند و عاشق هم می‌شوند. مارتین اضافه می‌کند که مضمون آلبوم به شکل ویژه‌ای از سریال آمریکایی «وایر» The Wire تاثیر گرفته است. البته که بارها و بارها اعضای گروه عنوان کرده بودند که قرار است آلبوم جدید آکوستیک‌تر، گرم‌تر و صمیمی‌تر از اثر قبلی‌شان باشد.

اینطور که بنظر می‌رسد آلبوم جدید توانسته نسبت به اثر قبلی نظرهای مثبت بیشتری را به خود جلب کند. اما همچنان رولینگ استون با وجود مثبت خواندن این آلبوم به امتیاز 3.5 از 5 اکتفا می‌کند و اسپین هم در برخوردی مشابه 3.5 از 5 برای این اثر در نظر می‌گیرد. نکته‌ی مشهود در مایلو زایلوتو این است که آلبوم جدید بلاتکلیفی آلبوم قبلی، یعنی «زنده باد زندگی» Viva La Vid را ندارد. موسیقی آنها به اندازه‌ای به سمت موسیقی پاپ چرخیده و آنقدر با الکترونیک ترکیب شده که به قول رولینگ استون چیزی را خواهید شنید که خارج از نایت کلاب‌ها کمتر یافت می‌شود.

اگر نگاهی به روند فعالیت کلدپلی داشته باشید متوجه خواهید شد که احتمال اینکه بتوان در کارهای جدید آنها نظیر آثار قبلی را یافت بسیار ضعیف است. اولین اثر آنها «چترهای نجات» Parachutes با ریف‌های خاص گیتار، ملودی پیانو و حضور پررنگ پرکاشن نوعی از آلترناتیو راک را ارائه می‌کرد که تاثیر گرفته از گروه‌های مشهوری نظیر ریدیوهد و اوسیس بود. البته بارها اعضای گروه عنوان کرده‌اند که در اولین اثرشان به شکل ویژه‌ای از گروه ترویس الگو برداشته‌اند. آلبوم دوم «هجومی از خون به مغز» A Rush of Blood to the Head کمی عمیق‌تر است و با ملودی‌های مستانه به گفته‌ی منتقدین از کیت بوش، جرج هریسون و میوز تاثیر می‌گیرد. آلبوم سوم «اکس و وای» X&Y را به جانی کش نسبت می‌دهند که مملو از ترس‌ها، شک‌ها، امیدها و عشق کریس مارتین است. آلبوم چهارم زنده باد زندگی به شاخه‌ای از آرت راک وارد می‌شود که پیش از این گروه‌هایی نظیر بلور و آرکد فایر آن را ارائه می‌کردند و این بار کلدپلی آن را با همراهی ارکستر اجرا می‌کند. و حالا در پنچمین آلبوم، کلدپلی وارد فضای الکترونیک می‌شود، خودش را به موسیقی پاپ می‌چسباند و کار به جایی می‌رسد ریهانا، چهره‌ی موسیقی پاپ، در یک آهنگ آنها را همراهی می‌کند.

باید پذیرفت که دیگر از حزن و اندوه آثار اولیه آنها، از پیانو راک بی‌نظیر و استثنایی‌شان، از حس تعلیقی که در آهنگ‌هاشان وجود داشت خبری نیست. باید به شنیدن چیزی مانند آهنگ‌های مایلو زایلوتو عادت کرد. باید قبول کرد که کلدپلی یکی از بهترین، موفق‌ترین و قوی‌ترین گروه‌هایی‌ست که با الگو برداشتن از دیگران توانسته سبک و روش خاص خود را به زیباترین شکل ممکن پیاده کند. من این آلبوم را از آلبوم زنده باد زندگی بیشتر دوست دارم و دلیلش هم این است که کلدپلی در این اثر تکلیفش مشخص، موسیقی‌اش واضح و مخاطبش معلوم است.