اگر کسی ادعا کند که زیر تریلی رفته است و زنده مانده، شاید بتوانم حرفش را باور کنم! اگر کسی بگوید که یک ماه غذا نخورده و هنوز هم احساس گشنگی نمی‌کند، باز هم ممکن است حرفش را بپذیرم! اما اگر کسی بگوید «دیوید لینچ» David Lynch را فهمیده است، خیر!، این را باور نمی‌کنم!

دیوید لینچ هنرمند همه فن حریف آمریکایی، کارگردان، فیلنامه‌نویس، تهیه‌کننده، عکاس، نقاش، مجسمه‌ساز و موزیسین، جانور عجیبی‌ست! آثارش لبریز از نمادهای سورئالیستی است، سکانس به سکانس فیلم‌هایش پر از ایهام است، تابلوهای نقاشی‌اش شما را گیج می‌کنند، مجسمه‌هایش را تحسین می‌کنید اما نمی‌فهمید، و البته موسیقی او سخت در عین حال آسان است.

اگر یادتان باشد قبلاً از حضور کوتاه، اما پر رنگ دیوید لینچ در آلبوم مشترک «اسپارکل هورس» Sparklehorse و «دنجر ماوس» Danger Mouse صحبت کرده بودم و اینکه لینچ در کنار اجرای دو آهنگ در آن آلبوم، مجموعه‌ای نفیس شامل بیش از 100 صفحه عکس از آثارش را بصورت محدود در کنار آلبوم عرضه کرده بود. عنوان آلبوم «شب تاریک روح» Dark Night of the Soul بود و برای اینکه تاثیر لینچ بر آن را بهتر متوجه شوید کافی‌ست بدانید که اسم آلبوم از مقاله‌ای در سایت Slate.com که نقدی بر آخرین فیلم لینچ، «اینلند امپایر» Inland Empire، محصول 2006 است، گرفته شده. اما اگر بخواهیم از اولین حضور پررنگ لینچ در دنیای موسیقی بگوییم بی‌شک تهیه‌کنندگی و ترانه‌سرایی برای دو آلبوم جولی کروز  در سال‌های 1989 و 1993 در جایگاه ویژه‌ای قرار دارد. در سال 2001 لینچ به همراه جان نف آلبومی با عنوان بلوباب را در ژانر اکسپریمنتال منتشر کرد که مانند تمام کارهای او غیر قابل فهم بود! احتمالاً دو آهنگ از این آلبوم را در فیلم «جاده‌ی مالهالند» Mulholland Drive شنیده باشید. در این کار لینچ شیوه‌ی نامتعارفی از نوازندگی گیتار را ارائه می‌کند، حرکت عجیب روی سیم‌های گیتار و استفاده‌ای غریب از پدال. از دیگر کارهای شاخص لینچ می‌توان به انتشار آلبومی با حضور خواننده افغانی / آمریکایی آریانا دلاواری به نام «شیر پنجشیر» Lion of Panjshir اشاره کرد. اینها را هم بگذارید کنار، لینچ سابقه درخشانی در کلیپ و ویدئو ساختن نیز دارد که مشهورترین‌هایش «بازی شرور» Wicked Game از کریس آیزاک و «خطرناک» Dangerous از مایکل جسکون است.

اواخر سال 2010 بود که اثر جدید دیوید لینچ منتشر شد. دو سینگل در مجموعه‌های جداگانه به اسم‌های «روز خوب امروز» Good Day Today و «می‌دانم» I Know. لینچ در مورد آنها می‌گوید: «نشسته بودم که این کلمات به ذهنم رسید. بلند شدم و رفتم سراغ دین هرلی (از همکاران لینچ) و همین چند کلمه "می‌خواهم که امروز روز خوبی داشته باشم" آمد و موسیقی هم در اطرافش شکل گرفت» به تازگی این دو آهنگ در مجموعه‌ای در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند که علاوه بر نسخه‌های اصل آهنگ، چهار نسخه ریمیکس از می‌دانم و سه نسخه نیز از روز خوب امروز در آن گنجانده شده است. مثل همیشه آنقدری که اصل آهنگ‌ها شما را جذب می‌کنند، ریمیکسها چنگی به دل نمی‌زنند و در حد یک موسیقی نه چندان خاص الکترونیک باقی می‌مانند.

اگر فکر می کنید با یک اثر بی‌نظیر و شاهکار و خلاقانه در موسیقی الکترونیک مواجه هستید، اشتباه می‌کنید! چیزی که در اختیار شما قرار گرفته دو آهنگ از آخرین آثار کارگردان مشهور و متفاوت سینما، دیوید لینچ است. دو آهنگی که به همان شیوه‌ی فیلم‌هایش اجرا شده‌اند. فقط این را موقع شنیدن آهنگها فراموش نکنید که سعی نکنید دنیای لینچ را بفهمید!