فقط یک سال از انتشار آلبوم جنجالی «اینجا هستیم چون اینجا هستیم» We’re Here Because We’re Here گذشته است که «آناتما» Anathema برای بار دیگر طرفداران خود را غافلگیر می‌کند.

این بار آنها بعد از گذشت سه سال از مجموعه‌ی «واپس‌نگری» Hindsight، که اجرای مجدد آهنگ‌های مشهورشان بصورت آکوستیک و با تنظیم جدید بود، دست به اقدام عجیبی زده‌اند: بازنوازی آهنگ‌های شاخص نسل اول آناتما!

حتما می‌دانید که آناتما اولین آلبومش با نام «آهنگ‌های عاشقانه» Serenades در سال 1993 را در حالی منتشر کرد که سبکش چیزی ما بین دووم متال، دث متال و گاهی گوتیک متال بود. همان موسیقی سنگین و خشن و در بعضی مواقع وحشی که مخاطبین خاص خودش را داشت و هر از گاهی اگر خشونتش را کنار می‌گذاشت، همچنان سنگینی‌اش را حفظ می‌کرد. این مسئله در آلبوم بعدی، «معمای خاموش» The Silent Enigma در سال 1995 تکرار و در «ابدیت» Eternity در سال 1996 آخرین اثراتش شنیده شد. قبلاً به طور مفصل در مورد اینکه آناتما چه روندی طی کرد که به این شکل موسیقی‌اش عوض شد را گفته‌ام، فقط اینجا این را یادآوری می‌کنم که وقتی خواننده گروه، دارن وایت، از آناتما جدا شد، برادران کاوانا و در آن زمان دانکن پترسون آناتمای جدید را پایه‌ریزی کردند و با جدایی پترسون هم آناتما شد همینی آناتمایی که امروز، البته تا قبل از آلبوم اینجا هستیم چون اینجا هستیم، می‌شناسیم.

آناتما تقریباً آن دو آلبوم اول را فراموش کرده بود و هیچ اثری از آهنگهاشان در اجراهای زنده شنیده نمی‌شد. تا اینکه به تازگی، با مجموعه‌ای با عنوان «سقوط عمیق‌تر» Falling Deeper که قرار است پنجم سپتامبر منتشر شود، قرار است تنظیم مجددی از آهنگ‌های منتخب آن دو آلبوم و (و دو مینی‌آلبوم که در همان زمان منتشر کرده بودند) بشنوید.

دنی کاوانا، مغر متفکر گروه که در این مجموعه نقش تهیه‌کننده را هم ایفا کرده، می‌گوید: «این تائیدی بر گذشته و نگاهی به آینده در یک زمان واحد است، به همراه آوایی که برای فرستادن شما به قلب همین لحظه‌ای که در آن هستیم طراحی شده است». میکس آلبوم را آندره رایت، از میکسرهای مشهور انگلستان که سابقه همکاری با گروه‌های نظیر البو و کلدپلی را دارد بر عهده داشته‌ است و تنظیم ارکسترال آهنگ‌ها را دیو استوارت (که در آلبوم آخر آناتما همکاری ویژه‌ای با آنها داشت) انجام داده است. بیایید نگاهی به 9 آهنگ این مجموعه بیاندازیم:

آهنگ اول، «سرافکنده» Crestfallen، از اولین مینی‌آلبوم گروه با همین نام. نسخه‌ی اصلی آهنگ مدت زمانی بیش از 10 دقیقه دارد، اما شما اینجا با یک اینتروی سه دقیقه‌ای مواجه هستید که با سولوی پیانو شروع می‌شود و هنوز یک دقیقه از آغازش نگذشته، شما را بر سر جایتان میخکوب می‌کند. به عنوان این آهنگ (سرافکنده) توجه نکنید! آناتما با همین سرآغاز نشان می‌دهد که قرار است از این مجموعه سربلند بیرون بیاید!

آهنگ دوم، «در سلامت عقل بخواب» Sleep in Sanity، از اولین آلبوم یعنی آهنگ‌های عاشقانه، آغازی نرم و در عین حال سنگین با کنترباس دارد که به آرامی با ویولن همراه می‌شود و در نهایت یک ارکستر همراهی‌اش می‌کند. دقیقه‌ی 2:00 آهنگ به بعد این توانایی را دارد که اگر آمادگی‌اش را داشته باشید شما را به گریه بیاندازد!

آهنگ سوم، «قلمرو پادشاهی» Kingdom، از دومین مینی‌آلبوم آناتما یعنی «مراسم مذهبی 3» Pentecost III، نسخه‌ی اصلی آهنگی تیره و تاریک و زیباست با مدت زمان بیش از 9 دقیقه که هم دکلمه‌ی مریضی دارد و هم در سه دقیقه آخر کاملاً وارد فضای موسیقی متال می‌شود. اینجا اما با اثری مواجه هستید که نصف مدت زمان نسخه‌ی اصلی را دارد، آن دلهره و خشمی که گیتار فریاد می‌زد با ناله‌ی پیانو جایگزین شده و آن دکلمه‌ی مریض هم به زمزمه‌ای مهربان تغییر یافته است.

آهنگ چهارم، «آنها می‌میرند» They Die، از اولین مینی‌آلبوم یعنی سرافکنده، یک آهنگ هشت دقیقه‌ای که اینجا تبدیل شده به یک اثر اعجاب‌انگیز دو دقیقه‌ای. یک لحظه خودتان را پشت پیانو تصور کنید. احتمالاً چشمان‌تان را بسته‌اید، در میانه‌های آهنگ لبخند زده‌اید و در انتها که چشمان‌تان را باز می‌کنید کمی زیر پلک‌تان نمناک است.

آهنگ پنجم، «همیشه بیدار» Everwake، از اولین مینی‌آلبوم، آهنگی که چند ثانیه‌ای هم به نسخه‌ی اصلی که دو و نیم دقیقه‌ است اضافه کرده، آهنگی که بانوی موسیقی پراگرسیو و آلترناتیو راک، آنک ون گیرزبرگن، آن را اجرا کرده است. هر چند این اثر تفاوت خاصی با نسخه‌ی اصلی که روث ویلسون اجرا کرده بود ندارد، اما تنظیم جدید آن بر لذت شنیدنش می‎‌افزاید.

آهنگ ششم، «قول داده‌ام» J’ai Fait Une Promesse، از اولین آلبوم، نسخه‌ی اصلی یک اثر فوق‌العاده و لطیف دو و نیم دقیقه‌ای با اجرای روث ویلسون است. حالا اینجا شما با یک آهنگ چهار و نیم دقیقه‌ای و بدون کلام مواجه هستید که به جای لطافت، غم بسیاری را در خود جا داده است. شاید این تنها آهنگی از این مجموعه باشد که نسخه‌ی اصلی‌اش به اندازه‌ی بی‌نهایتی از بازنوازی‌اش زیباتر است.

آهنگ هفتم، «تنها» Alone، از دومین آلبوم یعنی معمای خاموش، نسخه‌ی اصلی را فراموش کنید که یک آهنگ بلاتکلیف و بی‌سر و ته است. دل‌تان را بسپارید به صدای گیتار آکوستیک و موجی که شما را در این نسخه‌ی جدید با خود می‌برد!

آهنگ هشتم، «ما خدایان» We the Gods، از دومین مینی‌آلبوم، نسخه‌ی اصلی با بیس شروع و با نریشن ناراحتی همراه می‌شود. در طول این آهنگ 10 دقیقه ای شما با فوران خشم همراه هستید که در انتها به جنون ختم می‌شود. اما در نسخه‌ی جدید و سه دقیقه‌ای آهنگ نه خبری از غم است و نه خشم، بلکه با یک موسیقی لطیف پیانو مواجه هستید که تا پیش از این عادت کرده بودید شبیه‌اش را از یکی مثل یان تیرسن بشنوید!

آهنگ نهم، «غروب عمر» Sunset of Age، از دومین آلبوم، آخرین و طولانی‌ترین آهنگ این مجموعه. نسخه‌ی اصلی، یک آهنگ ذاتاً متال است که از دقیقه‌‌ی چهار و نیم به بعد با هارش وکال همراه می‌شود. اما نسخه‌ی جدید یک اختتامیه‌ی ارکسترال برای این مجموعه است. آهنگی عجیب، ویران‌کننده و استثنایی که از هم صدایی لی داگلاس (خواننده‌ی زن گروه) و وینست کاوانا استفاده کرده و شما را دوباره زنده می‌کند. عجیب‌ترین قسمت آهنگ سولوی ویولن است که تا کنون در آثار آناتما نظیرش را نشنیده بودیم.

در آخر اینکه امیدوارم این مجموعه‌ی استثنایی برای شما هم استثنایی باشد. برای من که بود!