استیون ویلسون، رهبر و مغز متفکر گروه پورکوپاین تری، خودش به اندازه‌ی یک دنیا موسیقی است. ویلسون برای من نمادی از «ذهن استوار بر ملودی» است که دنیا را از دریچه‌‌ی ویژه‌ای می‌بیند، که خودش هر از گاهی جهانی خلق می‌کند و مخاطبینش را پشت پنجره می‌نشاند تا از مشاهده آن لبریز و سرمست شوند.

ویلسون در پورکوپاین تری بصورت انفرادی هم فعالیت می‌کند، در کنار تیم بونس گروه بی‌نظیر نو-من را دارد، چند پروژه موسیقی امبینت و الکترونیک با اسامی آی‌ای‌ام، بیس کامیونین و کانتینوم دارد و در نهایت گروهی دارد به اسم «بلکفیلد» Blackfield با هنرمند اسرائیلی، اویو گفن، که موسیقی آرت راک را به زیر سلطه‌ی خود می‌کشد.

اما بلکفیلد را می‌توان بیشتر تاثیر گرفته از افکار گفن دانست تا ویلسون. بلکفیلد در دو آلبوم قبلی خود با اجرای مجدد چندین آهنگ از آلبوم‌های انفرادی قبلی گفن این را نشان داده که تمایل ویژه‌ای به موسیقی آرت راک گفن دارد تا موسیقی پراگرسیو و امبینت ویلسون. ماجرا هم از آنجا شروع شد که در سال 2000، گفن که هنوز مقیم تل آویو بود از ویلسون و پورکوپاین تری دعوت کرد تا برای اجرا به اسرائیل بروند. گفن به اندازه‌ای شیفته‌ی هنر ویلسون بود که پیشنهاد همکاری و راه‌اندازی پروژه‌ی جدیدی با ویلسون را مطرح کرد. هسته‌ی اولیه بلکفیلد در همان زمان شکل گرفت و با انتشار دو آلبوم در سالهای 2004 و 2007 و به پشتوانه‌ی شهرت تاسیس‌کنندگانش توانست به سرعت در بین موسیقی دوستان مطرح شود. حالا بعد از گذشت چهار سال از آلبوم «بلکفیلد 2» Blackfield II این گروه، پس‌فردا یعنی 28 مارچ 2011، سومین آلبوم خود را با عنوان «به دی‌ان‌ای من خوش آمدی» Welcome to My DNA منتشر می‌کند.

تفاوت بسیار بزرگی که این آلبوم با دو اثر قبلی دارد این است که تمامی آهنگ توسط اویو گفن ساخته شده و استیون ویلسون که در همان زمان مشغول تهیه آلبوم سولوی انفرادی خود و آخرین اثر پورکوپاین تری بود تنها برای ضبط آثار، در لندن و تل آویو، حاضر شده است. طرح روی جلد، مردی که روبروی پنجره‌ی قدی ایستاده و به دور دست خیره شده، توسط کارل گلاور طراحی شده که قبلاً یکی از گزینه‌های طرح روی جلد آلبوم سال 2007 گروه مریلیون بود. مریلیون این طرح را رد کرد و حالا با گذشت چهار سال بلکفیلد آن را برای آلبوم جدید خود انتخاب کرده است.

آلبوم جدید بلکفیلد آن چیزی نیست که لااقل من را که این گروه را بخاطر ویلسون دوست دارم، راضی کند. با وجود آن که آهنگ‌ها شبیه ویلسون است اما اثری از ویلسون در آنها نیست! گفن تمام تلاشش را کرده که قالب کارهایی که قرار است در این آلبوم عرضه شود به بلکفیلد نزدیک باشد، اما از نظر من چندان در این امر موفق نبوده است. این آلبوم بیشتر شبیه اثر انفرادی آخر گفن، محصول 2009، است تا کارهای قبلی بلکفیلد. شما فقط گیتار و صدای ویلسون را می‌شنوید و از هنر آهنگسازیش خبری نیست. با وجود آن که آهنگ‌های خوبی در این آلبوم وجود دارد، که البته بعد از چند بار گوش کردن‌شان توجه‌تان به آن‌ها جلب می‌شود، اما آلبوم جدید نمی‌تواند خاطره‌ی خوش دو اثر قبلی را برای من، لااقل تا این لحظه، تکرار کند.