بالاخره جدیدترین ساخته‌ی «آرکایو» Archive با عنوان «با ما تا وقتیکه بمیری» With Us Until You’re Dead چند روز زودتر از زمان انتشار رسمی در فضای اینترنت پخش شد. آرکایو را می‌توان یکی از بی‌ثبات‌ترین گروه‌های موسیقی از لحاظ ژانر دانست.

سبک کاری آنها از همان ابتدا، آلبوم به آلبوم، آهنگ به آهنگ و لحظه به لحظه در حال تغییر و دگرگونی بوده و آنقدر طیف گسترده‌ای را در بر می‌گیرد که هر کسی با هر نوع نگرشی می‌تواند عاشق‌شان شود و از موسیقی‌شان لذت ببرد. حالا آرکایو بعد از گذشت سه سال از بزرگترین پروژه‌اش، آلبوم کنترل جمعیت، آلبوم جدیدی را منتشر کرده که از بعضی لحاظ حکایت دیگری دارد. این را هم بگویم که پیش از این از دو آلبوم «نورها» Lights و «کنترل جمعیت» Controlling Crowds مفصل نوشته‌ام.

بیاید با هم یک مرور کوتاه بکنیم. اولین آلبوم آرکایو در سال 1996 و در ادامه آلبوم دوم در سال 1999 دو اثر تاریک و استثنایی در ژانر تریپ هاپ بود. اما انتشار سومین آلبومشان، با عنوان «از نظر من همه‌ی شما شبیه هم هستید» You All Look the Same to Me، و در ادامه‌‌ش آلبوم «سر و صدا» Noise آنها را تبدیل به ستاره در اروپا کرد و شهرت را برایشان به ارمغان آورد. اما هنوز یک چیز کم بود و آن اینکه آرکایو به دلیل مشکلات قراردادی هیچوقت موفق نشد آلبومی را در زادگاهش، انگلستان، منتشر کند. تمام آلبوم‌های آنها در کشورهای دیگر پخش و توزیع شدند و همین امر باعث شد گروهی با پتانسیل بالا و ویژگی‌های منحصر به فرد در کشور خودش ناشناخته باقی بماند و حتی در اکثر کشورها تصور کنند آنها فرانسوی هستند. حالا اما هفتمین آلبوم‌شان شرایط دیگری دارد (این آلبوم با دو شرط هفتمین آلبوم آنهاست. اول اینکه موسیقی فیلم «میشل والیانت» Michel Valliant را آلبوم حساب نکینم، دوم اینکه دو تا مجموعه‌ی کنترل جمعیت را یک آلبوم در نظر بگیریم) این اولین آلبوم آنهاست که توسط کمپانی خودشان، یعنی دنجرویزیت رکوردز، و در انگلستان منتشر می‌شود و مطمئنا هیچ چیزی نمی‌تواند برای اعضای گروه خوشحال کننده‌تر از این باشد. داریوس کیلر، رهبر اصلی گروه، می‌گوید: «این خیلی خوب است که ما گروه بزرگی در اروپا به حساب می‌آییم. اما ترجیح می‌دهیم در انگلستان هم از موسیقی ما استقبال شود» و این آرزویی‌ست که آرکایو امیدوار است با انتشار جدیدترین آلبوم‌شان محقق شود.

بگذارید همین اول این نوید را به آنهایی که هنوز آلبوم را نشنیده‌اند بدهم که از ترک‌های رپ، مانند آن چیزهای روی اعصابی که در آلبوم قبلی بود، خبری نیست! همانطور که از مدتها پیش کیلر تاکید کرده بود این آلبوم اثری‌ست شخصی‌تر و عاشقانه‌تر از گذشته، با موسیقی ارکسترال، تلفیقی از الکترونیک و پراگرسیو، با استفاده از عناصر روحانی و احساسی. در نهایت اتفاقی که افتاده، نتیجه با آن چیزی که انتظارش را دارید کمی متفاوت است. درست است که لیریکس و محتوی آلبوم مسیر جدیدی را پیش گرفته و احساسات را مشخص‌تر و واضح‌تر مطرح می‌کند، اما موسیقی آلبوم انگار که از روی دو آلبوم کنترل جمعیت و نورها پریده باشه و سری به دو آلبوم سر و صدا و از نظر من همه‌ی شما شبیه هم هستید زده باشد. اینجا از راسکو جان، رپر گروه، خدا رو شکر خبری نیست! اما آرکایو با اضافه کردن خواننده جدیدی به نام هالی مارتین همان جمع خوانندگان چهار نفری را حفظ کرده و اولین سینگل آلبوم و بهترین اثر این مجموعه، «خشمگینانه» Violently، را نیز به او سپرده است.

آلبوم با ترک «محو شده» Wiped Out آغاز می‌شود، آهنگی که شاید عجیب‌ترین انتخاب برای شروع یک آلبوم باشد! نگاه به عقب بیاندازید. آهنگهای کنترل جمعیت، «قرص‌ها» Pills، عاقل «Sane» و «دوباره» Again، که هر کدام آغازگر یکی از آلبوم‌های آرکایو بودند، آنقدر میخکوب‌کننده و قوی بودند که می‌توانستند به تنهایی نماد کل آلبوم و معرف آرکایو باشند. اما محو شده این انتظار را برآورده نمی‌کند. آهنگی که در همان دو دقیقه اول ممکن است کمی شما را نگران کند و نشان دهد که در ادامه هم معجزه‌ای را در خود پنهان نکرده است. اما آهنگ دوم، «متلاقی» Interlace، همان معجزه‌ای است که دنبالش می‌گشتیم! الکترونیکی که سوار بر تریپ هاپ شده و آنقدر می‌خزد و جلو می‌رود تا خودش را به آن چیزی برساند که با آن می‌گوییم: جادوی آرکایو رخ داده است! ترک سوم، «قلبم را سوراخ کن» Stick Me in My Heart، دیگر نهایت موسیقی الکترونیک آرکایو است که اگر چه چهار دقیقه زمان دارد، اما بیشتر بنظر می‌رسد مقدمه‌ای برای آهنگ بعدی، «مناقشه» Conflict، باشد. تنها واژه‌ای که می‌توانم برای مناقشه پیدا کنم «مریض» است! آهنگی که همه چیز را در خود جای داده است. حتی در میانه می‌توانید چیزی شبیه به «رادیولوژی» Radiologue از گروه «او اس آی» OSI را هم در آن پیدا کنید! (دقت کنید به زمان 2:10 به بعد) این آهنگ بیشتر از آنکه آرکایوی باشد به خیلی‌ها شبیه است و در نهایت طوری تمام می‌شود که انگار نصفه رها شده باشد.

ترک پنجم، خشمگینانه، اولین حضور خواننده جدید گروه، هالی مارتین، را به همراه دارد. معلوم نیست آرکایو از کجا و به چه صورتی این هنرمند گمنام را پیدا کرده که هیچ جایی در خصوص او چیزی نوشته نشده است! جالب است که هنرمند گمنام هالی مارتین، با 300 نفر فالوئر در فیس بوک و 100 نفر در یوتیوب، حالا با یکی از بزرگترین گروه‌های اروپا همکاری می‌کند. این آهنگ هر آن چیزی را که لازم دارید در بر گرفته است. عروج و افول آن می‌تواند کار دستتان بدهد. اثری فوق‌العاده که کیلر آن را «یکی از تاریکترین و قوی‌ترین آثار آرکایو» معرفی می‌کند. شاید در ابتدا مارتین نتواند شما را چندان راضی کند، اما وقتی در میانه آهنگ، خودتان را در حالتی پیدا کردید که سرتان را تا روی زمین خم کرده و بدنتان را به اطراف تکان می دهید، بدانید که آرکایو دوباره تاثیر خودش را گذاشته است. حالا تصور کنید بعد از این، بعد از خشمگینانه، با آهنگی بدون کلام به اسم «حالا آرام بگیر» Calm Now مواجه شوید! و تا می‌آیید کمی خودتان را پهن و آزاد کنید در همان ابتدای آهنگ بعدی، «ساکت»Silent  در حد کفایت آدرنالین به خون شما باز می‌گردد. این اولین بار است که در این آلبوم صدای ماریا کیو را می‌شنویم. این از همان آهنگهایی‌ست که خاص آواز اوست. با همان ضرباهنگ و سبک و سیاقی که در آلبوم قبلی نظیرش را شنیده‌ایم. این آهنگ در انتها می‌چسبد به «پیچش» Twisting. در کمال ناباوری ژانر این آهنگ سول است! حتی آواز در بعضی جاها، آنجا که به اوج می‌رسد، شبیه مایکل جکسون می‌شود!

«چیزها پایین می‌روند» Things Going Down را به عنوان کوتاه‌ترین ترک این آلبوم فقط برای این گذاشته‌اند تا نفسی بگیریم برای شاهکاری به اسم «تیشه» Hatchet که این هم توسط عضو جدید گروه، هالی مارتین، اجرا می‌شود. هرچقدر این آهنگ از آرکایو فاصله دارد و حال و هوای آن به موسیقی آلترناتیو می‌خورد، اما باز هم نمی‌توان منکر زیبایی آن شد. «زیان» Damage را دست کم نگیرید! این اصلا آن چیزی نیست که در ابتدا بنظر می‌رسد. این می‌توانست اگر کمی مدت زمانش بیشتر بود، جزو یکی از آن آثار طولانی و حیرت‌انگیز آرکایو باشد. و در نهایت می‌رسیم «برخیز» Rise که مثل اکثر حسن‌ختامهای آرکایو قصد دارد التهابی که ایجاد شده را آرام کند و شما را صحیح و سالم به زندگی روزمره بازگرداند!

اگر انتظار دارید دوباره چیزی شبیه آلبوم نورها خلق شود حالا دیگر باید مطمئن باشید که این اتفاق دیگر رخ نمی‌دهد. اگه می‌خواهید دوباره «دوباره» برای‌تان تکرار شود، از من بشنوید که احتمالش نزدیک به صفر است. تنها کاری که باید بکنید این است که باور کنید آرکایو هیچ وقت تکرار و تکراری نمی‌شود. می‌گویند این آلبوم ترکیبی از پینک فلوید، ریدیوهد، مسیو اتک و آنکل است. من می‌گویم: این آرکایو جدید است! چیزی که پینک فلوید و ریدیوهد و مسیو اتک و آنکل هیچوقت نبوده‌اند.