احتمالا شما هم با من هم عقیده باشید که «اوپت» Opeth یکی از نوابغ موسیقی پراگرسیو راک حال حاضر دنیاست. این گروه سوئدی که در سال 1990 توسط مایکل اکرفلت تاسیس شد با اولین آلبومش، «ارکید» Orchid در سال 1995 با قدرت و اقتدار تمام وارد دنیای بی‌ربط موسیقی بلک متال و دث متال شد، بطوریکه تحسین منتقدین را به شدت بر انگیخت.

اما می‌توان سکوی پرتاب اوپت را آلبوم پنجم، «پارک بلکواتر» Blackwater Park در سال 2001 دانست. آلبومی که بخاطر حضور اسطوره‌ی موسیقی پراگرسیو راک، استیون ویلسون، رهبر گروه پورکوپاین تری، حال و هوای متفاوتی نسبت به آثار قبلی این گروه گرفت. ویلسون در این آلبوم جادو کرد. کیبورد و گیتار زد، در چهار آهنگ خواند، آلبوم را میکس کرد و از همه مهمتر تهیه‌کنندگی آلبوم را بر عهده گرفت. حضور ویلسون در اوپت به عنوان تهیه‌کننده ادامه یافت، تا جایی که بنا بر پیشنهادش هفتمین آلبوم آنها یعنی «لعنت‌شدگی» Damnation در سال 2003 به شکلی کاملاً دور از انتظار خالی از فضای سنگین متال و مملو از موسیقی درخشان پراگرسیو راک بود.

دو آلبوم بعدی، «خیال‌های روح» Ghost Reveries در سال 2005 و  Ghost Reveries در سال 2005 و «آبخیز» Watershed محصول 2008 بدون حضور ویلسون و همراه با بازگشت گروه به سمت پراگرسیو دث متال بود. هر دو آلبوم با استقبال فراوانی مواجه شدند تا جایی که آبخیز توانست از دیدگاه نشریه‌ی معتبر متال همر در جایگاه دوم بهترین آلبوم‌های متال سال 2008 قرار گیرد و این در حالی بود ک متال اج رتبه‌ی اول خود در فهرستی مشابه را به این آلبوم اختصاص داد.

حالا بعد از گذشت سه سال، یعنی طولانی‌ترین مدتی که بین دو آلبوم این گروه فاصله افتاده، اوپت تا دو هفته‌ی دیگر دهمین آلبوم استودیویی خود با عنوان «میراث» Heritage را این بار با حضور مجدد استیون ویلسون، منتشر خواهد کرد. در سال 2010 مایکل اکرفلت در حالی خبر ساخت آلبوم جدید را نشریه‌ی کلاسیک راک داد که گروه مشغول برگزاری تور بزرگی به مناسبت بیستمین سالگرد تاسیسش بود. این بار اکرفلت به تنهایی در نقشه تهیه‌کننده ظاهر شده و ویلسون فقط مسئولیت میکس آلبوم را بر عهده گرفته است. درست چند روز بعد از میکس نهایی آلبوم کیبوردیست گروه، پر ویبرگ، از خاتمه‌ی همکاری اش با اوپت خبر داد.

طرح روی جلد آلبوم داستان جالبی دارد. طراحی آلبوم را مانند همیشه ترویس اسمیت، و این بار برای نمایش شرح حال اوپت، بر عهده داشته است. مایکل اکرفلت سمبل موجود در طرح روی جلد را این گونه شرح می‌دهد که این درخت موقعیت و موفقیت فعلی اوپت را نشان می‌دهد، در حالی که ریشه‌ی آن در جهنم (کنایه از گذشته‌ی دث متال گروه) است. تصاویر روی درخت صورت اعضای فعلی گروه را به نمایش گذاشته که در سمت راست، سقوط صورت ویبرگ، جدایی او را بعد از ضبط آلبوم نشان می‌دهد. و البته جمجمه‌های ریخته شده در زیر درخت کنایه از اعضایی‌ست که پیش از این گروه را ترک کرده‌اند.

میراث به وضوح تغییر سبک اوپت را به نمایش می‌گذارد. مایکل اکرفلت ابتدای آهنگ اول، یعنی میراث، را با سولوی غافلگیرکننده‌ی پیانو آغاز می‌کند که از موسیقی فولک سوئدی و آثار هنرمند مشهور جز این کشور، جان جانسون، الهام گرفته گرفته است، «باغچه‌ی شیطان» The Devil’s Orchard را در حال و هوای آلبوم قبلی، یعنی آبخیز، نوشته است، و اما پس از نوشتن آهنگ متفاوت «خطوط دست من» The Lines in My Hand و مشورت با بیسیست گروه، مارتین مندز، تصمیم می‌گیرد که بقیه آهنگ‌ها را در همین فضای جدید بنویسد. این دومین آلبوم اوپت بعد از نفرین‌شدگی است که در آن از موسیقی متال استفاده نشده است، با این حال مایکل اکرفلت نظر جالبی در مورد آن دارد: «این دهمین آلبوم ماست، این برای من یک کاوش است، برای تمام ما اینطور بوده. در حقیقت احساس می‌کنم که من از 19 سالگی تلاش و تمرین کرده‌ام تا یک روزی چنین آلبومی بسازم»

آلبوم عجیب‌تر از آن است که فکرش را می‌کنید! شما با یک اثر لطیف و سولوی پیانو در میراث، موسیقی سریع پراگرسیو راک در باغچه‌ی شیطان، گیتار آکوستیک با حال و هوای لعنت‌شدگی در «تاریکی را حس می‌کنم» I Feel the Dark، سولوی اعجاب‌انگیز گیتار در «لغزش» Slither و حتی موسیقی بلوز در «داروی غم‌زدا» Nepenthe مواجه خواهید بود. این آلبوم بیشتر از آن که خوب باشد، عجیب است! با فضایی کاملا متفاوت از آثار قبلی، این بار شما با یک معجون خوشمزه اما سنگین مواجه هستید که برای هضم کردنش باید کمی صبور باشید!