مایک پورتنوی یکی از خارق‌العاده‌ترین درامرهای حال حاضر دنیاست. او به مدت 25 سال یکی از اعضای اصلی گروه «دریم تیتر» Dream Theater بود و جدا از درامز، در کنار جان پتروچی شش آلبوم این گروه را تهیه کرد و لیریکس هم برای آنها نوشت.

پورتنوی توانسته تا به امروز 26 جایزه‌ی مجله‌ی مدرن درامر را به خود اختصاص دهد و این را هم با توجه به سلیقه مخاطبین اینجا اضافه کنم که پورتنوی درامر اولیه گروه او اس آی» OSI هم بود که در دو آلبوم اول این گروه پشت درامز نشست. این را فعلاً تا همینجا داشته باشید.

دیو لارو از آن بیسیست‌های پیش‌کسوت است که جدا از عضویت در گروه «دیکسی درگز» Dixie Dregs، با جو ستریانی و جان پتروچی هم تور برگزار می‌کند و در کنار اینها یکی از نوازنده‌های رسمی کمپانی ساخت گیتار الکتریک و بیس گیتار «میوزیک من» Music Man است و البته در طراحی انواع مدل‌های بیس گیتار نیز با آنها همکاری می‌کند. پس این را هم تا همینجا داشته باشید.

کیسی مکپرسن، خواننده و رهبر گروه «آلفا رو» Alpha Rev از آن دست هنرمندان ذاتی‌ست که هنر آنها را پیدا می‌کند. او که در کودکی مدرسه نمی‌رفت و در خانه معلم خصوصی داشت، به شکل کلاسیک نواختن پیانو را یاد گرفت. اما در همان زمان که بچه‌ی کوچکی بود، گیتار هم به دست گرفت و وقتی فهمید بخاطر چپ دست بودنش نمی‌تواند درست ساز بزند، راهی که به ذهنش رسید چپه گرفتن گیتار بود! یعنی حالا او یک خواننده پراگرسیو راک 30 و خرده‌ای ساله است که چپه گیتار می‌زند. این را هم پس قاعدتاً باید تا همینجا داشته باشید.

گفتم که دیو لارو بیسیست گروه دیکسی درگز است. حدود 20 سال قبل از آن که لارو عضو این گروه شود، استیو مورس بعنوان گیتاریست در این گروه فعالیت داشت و هنوز هم عضو اصلی آن به حساب می‌آید. حالا در کنارش اضافه کنید همکاری استیو مورس با گروه «کانزاس» Kansas در دهه 80 و عضویت در گروه «دیپ پرپل» Deep Purple از سال 1994 تا به امروز.

قصه‌ی ما با معرفی یک نفر دیگر تکمیل می‌شود، نیل مورس. این مرد همه فن حریف موسیقی پراگرسیو، که در اصل نوازنده کیبورد است، در گروه‌های زیادی فعالیت داشته اما شهرت اصلی او بخاطر فعالیت‌های انفرادی‌اش است. معروف‌ترین گروه او، «اسپاکس بیرد» Spock’s Beard را یکی از چهار گروه موفق پراگرسیو راک دهه 90 می دانند. (در کنار دریم تیتر، پورکوپاین تری و فلاور کینگز)

حالا می رسیم به اصل ماجرا و آن اینکه این پنج اعجوبه‌ی موسیقی پراگرسیو کنار هم قرار گرفته‌اند و پروژه‌ای به نام «فلایینگ کالرز»  Flying Colorsرا آغاز کرده‌اند و اولین آلبوم‌شان را هم‌نام با پروژه‌شان، فلایینگ کالرز، منتشر کرده‌اند.

شما با یک اثر بیاد ماندنی در ژانر پراگرسیو راک طرف هستید. همان ثانیه‌های ابتدایی اولین آهنگ، «اقیانوس آبی» Blue Ocean، که دیالوگهای داخل استودیوی اعضای گروه را می‌شنوید، این فکر را در ذهن‌تان ایجاد می‌کند که شما قرار است در کنار رفاقت و دوستی چند هنرمند برای یک ساعت با آنها در استودیو همراه شوید! صحبت‌های اولیه نشان می‌دهد که هر کدام می‌گردند تا جای خودشان را پیدا کنند. احتمال دارد این شروع جذابی برای شما نباشد (البته من طور دیگری فکر می‌کنم!) اما قطعاً آهنگ دوم، «باید و شاید» Shouda Coulda Woulda، نشان‌تان خواهد داد که این یک موسیقی پراگرسیو اصل و خالص و فوق‌العاده است. دو آهنگ بعدی، «کیلا» Kayla و «طوفان» The Storm کمی پاپ راک می‌زنند. چیزی که صدای خواننده در آن نقش اصلی ماجرا را به زیبایی و درستی ایفا می‌کند.

کمی گوش را تیز کنید تا هنر لارو را در حال بیس زدن در آهنگ بعدی، «همیشه در گیجی» Forever in a Daze، بشنوید. او در این آهنگ جادو می‌کند! دوباره با آهنگ بعدی، «عشق چیزی‌ست که منتظرش هستم» Love Is What I’m Waiting For کمی پراگرسیو را با پاپ راک قاطی می‌کنند و با «همه چیز تغییر می‌کند» Everything Changes باز به پراگرسیو باز می‌گردند. «بهتر از بیخیال شدن» Better Than Walking Away آنقدر غم‌انگیز است که بتواند شما را یک گوشه‌ای، تنها و منزوی نگه دارد تا ناگهان با «همه چیز سقوط می‌کند» All Falls Down با نهایت قدرت پراگرسیو راک به سمت‌تان حمله کند و شما را به هر سمتی که دلش خواست پرتاب کند. آهنگ بعدی «احمق درون قلبم» Fool in My Heart وظیفه‌اش آماده کردن شما برای آهنگ آخر آلبوم است و آخرین آهنگ، «آتش نامحدود» Infinite Fire، طولانی‌ترین آهنگ آلبوم و یک کلکسیون از سولوهای تمامی اعضای گروه، یک شاهکار که مزه‌ی آلبوم را در ذهن‌تان باقی می‌گذارد. چیزی که احتمالا باعث می شود یک بار دیگر آلبوم را از اول گوش کنید.

عموماً چیزی به اسم سوپرگروه، یعنی عضویت هنرمندان گوناگون گروه‌های مختلف و جمع شدن‌شان در قالب یک پروژه، چیز خوبی از آب در نمی‌آید و هدفش معمولاً چیزی به جز کسب درآمد بیشتر نیست. اما این بار ما با گروهی طرف هستیم که بطور مطلق، خالص و زیبا و بی‌نظیرند و اثری را از خودشان به جای گذاشته‌اند که ارزش بارها شنیدن و لذت بردن را دارد.