1391/02/16

"فلایینگ کالرز و انتشار اولین آلبوم‌شان"

نویسنده: بردیا برجسته نژاد

مایک پورتنوی یکی از خارق‌العاده‌ترین درامرهای حال حاضر دنیاست. او به مدت 25 سال یکی از اعضای اصلی گروه «دریم تیتر» Dream Theater بود و جدا از درامز، در کنار جان پتروچی شش آلبوم این گروه را تهیه کرد و لیریکس هم برای آنها نوشت.

پورتنوی توانسته تا به امروز 26 جایزه‌ی مجله‌ی مدرن درامر را به خود اختصاص دهد و این را هم با توجه به سلیقه مخاطبین اینجا اضافه کنم که پورتنوی درامر اولیه گروه او اس آی» OSI هم بود که در دو آلبوم اول این گروه پشت درامز نشست. این را فعلاً تا همینجا داشته باشید.

دیو لارو از آن بیسیست‌های پیش‌کسوت است که جدا از عضویت در گروه «دیکسی درگز» Dixie Dregs، با جو ستریانی و جان پتروچی هم تور برگزار می‌کند و در کنار اینها یکی از نوازنده‌های رسمی کمپانی ساخت گیتار الکتریک و بیس گیتار «میوزیک من» Music Man است و البته در طراحی انواع مدل‌های بیس گیتار نیز با آنها همکاری می‌کند. پس این را هم تا همینجا داشته باشید.

کیسی مکپرسن، خواننده و رهبر گروه «آلفا رو» Alpha Rev از آن دست هنرمندان ذاتی‌ست که هنر آنها را پیدا می‌کند. او که در کودکی مدرسه نمی‌رفت و در خانه معلم خصوصی داشت، به شکل کلاسیک نواختن پیانو را یاد گرفت. اما در همان زمان که بچه‌ی کوچکی بود، گیتار هم به دست گرفت و وقتی فهمید بخاطر چپ دست بودنش نمی‌تواند درست ساز بزند، راهی که به ذهنش رسید چپه گرفتن گیتار بود! یعنی حالا او یک خواننده پراگرسیو راک 30 و خرده‌ای ساله است که چپه گیتار می‌زند. این را هم پس قاعدتاً باید تا همینجا داشته باشید.

گفتم که دیو لارو بیسیست گروه دیکسی درگز است. حدود 20 سال قبل از آن که لارو عضو این گروه شود، استیو مورس بعنوان گیتاریست در این گروه فعالیت داشت و هنوز هم عضو اصلی آن به حساب می‌آید. حالا در کنارش اضافه کنید همکاری استیو مورس با گروه «کانزاس» Kansas در دهه 80 و عضویت در گروه «دیپ پرپل» Deep Purple از سال 1994 تا به امروز.

قصه‌ی ما با معرفی یک نفر دیگر تکمیل می‌شود، نیل مورس. این مرد همه فن حریف موسیقی پراگرسیو، که در اصل نوازنده کیبورد است، در گروه‌های زیادی فعالیت داشته اما شهرت اصلی او بخاطر فعالیت‌های انفرادی‌اش است. معروف‌ترین گروه او، «اسپاکس بیرد» Spock’s Beard را یکی از چهار گروه موفق پراگرسیو راک دهه 90 می دانند. (در کنار دریم تیتر، پورکوپاین تری و فلاور کینگز)

سوپرگروه فلایینگ کالرز Flying Colors

حالا می رسیم به اصل ماجرا و آن اینکه این پنج اعجوبه‌ی موسیقی پراگرسیو کنار هم قرار گرفته‌اند و پروژه‌ای به نام «فلایینگ کالرز»  Flying Colorsرا آغاز کرده‌اند و اولین آلبوم‌شان را هم‌نام با پروژه‌شان، فلایینگ کالرز، منتشر کرده‌اند.

شما با یک اثر بیاد ماندنی در ژانر پراگرسیو راک طرف هستید. همان ثانیه‌های ابتدایی اولین آهنگ، «اقیانوس آبی» Blue Ocean، که دیالوگهای داخل استودیوی اعضای گروه را می‌شنوید، این فکر را در ذهن‌تان ایجاد می‌کند که شما قرار است در کنار رفاقت و دوستی چند هنرمند برای یک ساعت با آنها در استودیو همراه شوید! صحبت‌های اولیه نشان می‌دهد که هر کدام می‌گردند تا جای خودشان را پیدا کنند. احتمال دارد این شروع جذابی برای شما نباشد (البته من طور دیگری فکر می‌کنم!) اما قطعاً آهنگ دوم، «باید و شاید» Shouda Coulda Woulda، نشان‌تان خواهد داد که این یک موسیقی پراگرسیو اصل و خالص و فوق‌العاده است. دو آهنگ بعدی، «کیلا» Kayla و «طوفان» The Storm کمی پاپ راک می‌زنند. چیزی که صدای خواننده در آن نقش اصلی ماجرا را به زیبایی و درستی ایفا می‌کند.

سوپرگروه فلایینگ کالرز Flying Colors

کمی گوش را تیز کنید تا هنر لارو را در حال بیس زدن در آهنگ بعدی، «همیشه در گیجی» Forever in a Daze، بشنوید. او در این آهنگ جادو می‌کند! دوباره با آهنگ بعدی، «عشق چیزی‌ست که منتظرش هستم» Love Is What I’m Waiting For کمی پراگرسیو را با پاپ راک قاطی می‌کنند و با «همه چیز تغییر می‌کند» Everything Changes باز به پراگرسیو باز می‌گردند. «بهتر از بیخیال شدن» Better Than Walking Away آنقدر غم‌انگیز است که بتواند شما را یک گوشه‌ای، تنها و منزوی نگه دارد تا ناگهان با «همه چیز سقوط می‌کند» All Falls Down با نهایت قدرت پراگرسیو راک به سمت‌تان حمله کند و شما را به هر سمتی که دلش خواست پرتاب کند. آهنگ بعدی «احمق درون قلبم» Fool in My Heart وظیفه‌اش آماده کردن شما برای آهنگ آخر آلبوم است و آخرین آهنگ، «آتش نامحدود» Infinite Fire، طولانی‌ترین آهنگ آلبوم و یک کلکسیون از سولوهای تمامی اعضای گروه، یک شاهکار که مزه‌ی آلبوم را در ذهن‌تان باقی می‌گذارد. چیزی که احتمالا باعث می شود یک بار دیگر آلبوم را از اول گوش کنید.

عموماً چیزی به اسم سوپرگروه، یعنی عضویت هنرمندان گوناگون گروه‌های مختلف و جمع شدن‌شان در قالب یک پروژه، چیز خوبی از آب در نمی‌آید و هدفش معمولاً چیزی به جز کسب درآمد بیشتر نیست. اما این بار ما با گروهی طرف هستیم که بطور مطلق، خالص و زیبا و بی‌نظیرند و اثری را از خودشان به جای گذاشته‌اند که ارزش بارها شنیدن و لذت بردن را دارد.

دیدگاه خود را وارد کنید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

پست‌های مرتبط

Post
استیون ویلسون و کنسرت استانبول
1395/02/25

دختر چهره‌ی معصوم و لبخند زیبایی داشت. پوستش تیره بود، موهای فرفری‌ بلندش را می‌کشید تا پشت سرش و با یک کش ساده می‌بست. تمام اینها اما غم و درد او را پنهان نمی‌کرد. مادرش را وقتی فقط 11 سال داشت از دست داده بود. 16 سال داشت که مدرسه را ترک و کار را آغاز کرد. چندین شغل عوض کرد تا اینکه شرایط به شکلی رقم خورد که در 36 سالگی، یعنی سال 2001، پدر و چهار خواهر بزرگترش را ترک کرد و به یکی از انجمن‌های مبارزه با خشونت پناه برد.

Post
استیون ویلسون و بررسی آلبوم چهار و نیم
1394/03/11

تا به امروز و در طی این ده سال آنقدر از «استیون ویلسون» Steven Wilson نوشته‌ام که هم خواندنش در مقدمه‌ی این پست برای شما خسته کننده است و هم نوشتنش برای من تکراری. استیون ویلسون، ستاره‌ی بی‌بدیل آسمان موسیقی پراگرسیو راک حال حاضر دنیا، هنرمند 48 ساله‌ی انگلیسی، مغز متفکر گروه‌ها و پروژه‌های مختلف است.

Post
پینک فلوید و نگاهی به آلبوم رودخانه‌ی بی‌پایان‌
1393/08/28

پینک فلوید، پرآوازه‌ترین و یکی از تاثیرگذارترین گروه‌های تاریخ موسیقی راک است. برای همین شاید صحبت از سابقه‌ی آنها، هنرشان و مسیری را که طی کرده‌اند تا به اینجا رسیده‌اند ضرورتی نداشته باشد. شاید بهتر باشد بجای مقدمه چینی‌های معمول قبل از آنکه بخواهیم به انتشار جدیدترین آلبوم گروه انگلیسی پینک فلوید بپردازیم، کمی در مورد تاریخچه‌ی اعضای تشکیل دهنده‌ی آن و روابطشان حرف بزنیم.

Post
الن پارسونز پراجکت و معرفی آلبوم دفاع سیسیلی
1393/01/21

می‌خواهم برای‌تان داستان جالبی از انتشار یک آلبوم را تعریف کنم! گروه «الن پارسونز پراجکت»The Alan Parsons Project یکی از آن پروژه‌های تکرارنشدنی موسیقی در ژانر آرت راک و پراگرسیو است. این گروه با مرکزیت دو اعجوبه به نامهای الن پارسونز و اریک ولفسان فعالیت خود را در سال 1975 آغاز کرد و با کمک و همکاری بیش از 30 هنرمند مطرح آن زمان توانست تبدیل به یکی از موفق‌ترین پروژه‌های دهه هفتاد و هشتاد انگلستان شود.

Post
آر پی دبلیو ال و انتشار لایو آلبوم یک نمایش فراتر از انسان و زمان
1392/08/19

در سال 1997 چهار موزیسین گرد هم آمدند، حرف اول اسم‌شان را کنار هم گذاشتند و گروهی را پایه‌گذاری کردند که در ابتدا قصدشان کاور کردن آهنگ‌های پینک فلوید بود، اما امروز یکی از بهترین گروه‌های پراگرسیو راک آلمان به حساب می‌آیند.

Post
دوین تاونسند و انتشار لایو آلبوم سیرک شبکیه
1392/08/19

دیوانه‌ای به اسم «دوین تاونسند» Devin Townsend که یک هنرمند صاحب‌نام کانادایی‌ست، تصمیم گرفت در سال 2012 و در شهر لندن، 20 سال فعالیت هنری خود را در قالب یک اجرای یک شبه به روی صحنه ببرد.

Post
لانگ دیستنس کالینگ و انتشار آلبوم طغیان درون
1391/12/16

در این چند سال پست راک به دلیل برخی ویژگی‌ها به شدت مورد توجه موزیسین‌های جدید قرار گرفته است و به طبع آن از در و دیوار گروه‌های پست راک بر روی زمین پهناور موسیقی می‌ریزند؛ طوری که دیگر نمی‌توان گفت مثل قارچ گروه پست راک می‌روید، بلکه باید گفت قارچ‌ها مانند گروه‌های پست راک سبز می‌شوند!

Post
ریورساید و نگاهی به آلبوم زیارتگاه بردگان نسل نو
1391/11/08

یک تیم آشپزی لهستانی را تجسم کنید که تازه‌ترین مواد اولیه‌ی موسیقی پراگرسیو راک را از گروه پورکوپاین تری گرفته، کمی چاشنی خشم گروه اوپت به آن اضافه کرده، آنها را در آشپزخانه‌ی حال و هوای گروه تول، روی اجاق‌گاز سازبندی گروه دریم تیتر طبخ کرده و در نهایت آن را برای‌تان با نوشیدنی قدیمی و اصیل گروه پینک فلوید سرو کرده است.

Post
استیون ویلسون و نگاهی به آلبوم زاغکی که از خواندن سر باز زد
1391/11/03

آنقدر از استیون ویلسون گفته‌ام که هر حرف جدیدی یکی از همان حرفهای قدیمی‌ست. مرد همه فن حریف دنیای موسیقی، در 46 سالگی و در آستانه‌ی 30 ساله شدن دوران فعالیت هنری‌اش، آنقدر تجربه‌های گوناگون در کارنامه‌ موسیقی خود دارد که نه تنها می‌توان از او به عنوان یک جریان‌ساز نام برد، بلکه حالا او خودش تبدیل به یک جریان شده است.

Post
آرکایو و نگاهی به آلبوم با ما تا وقتیکه بمیری
1391/06/02

بالاخره جدیدترین ساخته‌ی «آرکایو» Archive با عنوان «با ما تا وقتیکه بمیری» With Us Until You’re Dead چند روز زودتر از زمان انتشار رسمی در فضای اینترنت پخش شد. آرکایو را می‌توان یکی از بی‌ثبات‌ترین گروه‌های موسیقی از لحاظ ژانر دانست.

Post
راش و نگاهی به آلبوم فرشته‌های کوکی
1391/03/16

اگر بگوییم گروه کانادایی «راش» Rush یکی از هیولاهای تاریخ موسیقی راک و متال است، بیراه نگفته‌ایم. سابقه‌ی 40 ساله‌ی این گروه و برگزاری تورهای عظیم و خلاقانه‌شان باعث شده که هر سه عضو اصلی گروه و ترکیبشان در قالب راش بدل به یکی از تاثیرگذارترین‌های تاریخ موسیقی راک و متال بشوند.

Post
قطارها، دخترکان و قاتلین، نوشته‌ای بر کنسرت استیون ویلسون در بروکسل
1391/02/30

درون مکعب بتنی آکوستیک سالن AB بروکسل و در حضور مردمانی که منتظر آغاز کنسرت در گوشه و کنار آواره‌اند و دستگاه‌های مخوف پخش غول‌آسا و حتی آویزان از سقف، پرده‌ی نمایش بسیار نازکی از سقف آویزان است که بین صحنه و تماشاگران را مرز انداخته، تا بر آن تصویر پخش کنند.

Post
شاعرانه‌ی عقیم گیلاس‌ها، نوشته‌ای بر کنسرت آناتما در بلژیک
1391/02/28

قبل از آنکه کسی به محل برگزاری کنسرت بیاید، من آنجا بودم. روبرویم و در محوطه یک جفت درخت گیلاس تازه گل‌داده‌ای بود که به بهانه‌ی باد، تن تراشیده‌ی خرامیده‌اش را اغواگری می‌کرد. عبای کلمات فارسی به خود پیچیده، درخت را می‌نوشتم. همان درخت که ناگهان دنی کاوانا پیدایش شد و بازیگوشانه سوژه‌ی عکاسی‌اش‌ کرد.

Post
او اس آی و نگاهی به آلبوم رعد آتش‌افروز
1391/01/09

گروه آمریکایی «او اس آی» OSI از آن دست گروه‌هایی‌ست که نمی‌توان آن را زیاد جدی گرفت! اعضای گروه هر کدام بیشتر از آن چیزی که برای OSI وقت بگذراند، درگیر پروژه‌های شخصی و فعالیت‌های جنبی خودشان هستند.

Post
آناتما و نگاهی به آلبوم سیستم‌های آب و هوایی
1390/12/23

یک ماه زودتر از آن چیزی که انتظار می‌رفت آخرین آلبوم «آناتما» Anathema به دست طرفدارانش رسید. حالا آناتما بعد از یک خواب هفت ساله در سومین سال پیاپی اثر تازه‌ای را منتشر می‌کند: سه مجموعه در سه سال و این اتفاق چیز جدیدی در سابقه‌ی گروه نیست.

Post
استیون ویلسون و نگاهی به آلبوم رحمت برای غرق شدن
1390/07/02

باور کنید که «استیون ویلسون» Steven Wilson یک ومپایر است! مگر می‌شود که چنین مهارت و تجربه‌ای در یک آدم 43 ساله بگنجد؟ و البته این را هم بگویم که اگر جایی شنیدید هر روز زندگی ویلسون 48 ساعت دارد تعجب نکنید! او یک شاهکار در موسیقی پراگرسیو راک دارد به اسم پورکوپاین تری و در کنارش همزمان چهار پروژه‎‌ی دیگر را در کنار فعالیت انفرادی‌اش پیش می‌برد.

Post
اوپت و نگاهی به آلبوم میراث
1390/06/15

احتمالا شما هم با من هم عقیده باشید که «اوپت» Opeth یکی از نوابغ موسیقی پراگرسیو راک حال حاضر دنیاست. این گروه سوئدی که در سال 1990 توسط مایکل اکرفلت تاسیس شد با اولین آلبومش، «ارکید» Orchid در سال 1995 با قدرت و اقتدار تمام وارد دنیای بی‌ربط موسیقی بلک متال و دث متال شد، بطوریکه تحسین منتقدین را به شدت بر انگیخت.

Post
آناتما و انتشار مجموعه‌ی سقوط عمیق‌تر
1390/06/11

فقط یک سال از انتشار آلبوم جنجالی «اینجا هستیم چون اینجا هستیم» We’re Here Because We’re Here گذشته است که «آناتما» Anathema برای بار دیگر طرفداران خود را غافلگیر می‌کند.

Post
لونتیک سول و انتشار آلبوم لونتیک سول 2
1389/08/04

ماریوس دودا، یکه و تنها، بعنوان پرچمدار شاخه‌ای از موسیقی پراگرسیو راک اروپایی شناخته می‌شود و بواسطه نوع ترانه‌ها، ملودی‌ها، استفاده از سازها و نوع و شیوه‌ی خوانندگی، موفق شده شهرت فراوانی در موسیقی راک و متال بدست بیاورد.

در حال بارگزاری..