اینکه داستان از کجا شروع شد چندان مهم نیست! اما داستان از آنجایی جدی شد که هنرمندی جوان به نام دیوید راته، اهل گاسپه یکی از شهرهای کبک کانادا، تصمیم گرفت با هنرش دنیای جدیدی از موسیقی را خلق کند.

این پروژه با عنوان «من ان اوشن» Man an Ocean با پشت سر گذاشتن موسیقی پاپ و راک، وارد فضایی از امبینت و پست راک می‌شود که از طبیعت الهام می‌گیرد، در عواطف و احساسات انسان نفوذ می‌کند و مهم‌تر از همه دیدگاه و اعتقادات راته را به مخاطب معرفی می‌کند. موسیقی او می‌تواند به راحتی شما را سوار بر قوه‌ی تخیل‌تان کند و به همراه‌تان سفری پر از احساس را آغاز کند. شما با من ان اوشن  شریک و همراه اسرار و رموز دیوید راته خواهید شد.

راته همه کاره است! او تمام نیازش برای رسیدن به یک اثر را به تنهایی برآورده می‌کند. خلق می‌کند و می‌سازد و می‌نوازد و ثبت می‌کند: از گیتار تا پیانو، از سنتور تا پرکاشن، از ضبط تا میکس. در یک کلام او تک و تنها در آثارش حضور دارد و به جز اجراهای زنده با هیچ هنرمند دیگری همکاری نمی‌کند. راته حتی تمام هزینه‌ها را خود پرداخت می‌کند تا به معنای واقعی یک هنرمند مستقل با آثاری مستقل باشد.

اولین آلبوم من ان اوشن با عنوان «این در مورد اینکه چه کسی برنده می‌شود نیست» This Is Not About Who’s Gonna Win در سال 2008 فقط در 1500 نسخه توزیع شد. دومین آلبومش در سال 2009 با عنوان «زمینه‌ها / طوفآنها» Fileds / Hurricanes با نظرات مثبت فراوانی مواجه شد تا جایی که کوین لافورست، منتقد SEE نام آن را در فهرست 10 آلبوم برتر سال 2009 خود قرار داد. پس از آن راته در چندین فیلم کوتاه به عنوان آهنگساز حضور داشت و توانست موفقیت‌هایی در فستیوال‌های سینمایی جمهوری چک و ایتالیا کسب کند. و حالا به تازگی اثری از راته منتشر شده که مخاطب را حیرت‌زده می‌کند. اثری که حتی در مورد آن هنوز در سایت رسمی این هنرمند چیزی نوشته نشده.

این مجموعه «صحنه هایی از روزی دیگر» Scenes From Another Day نام دارد. بگذارید برایتان بگویم که این آلبوم را باید چگونه گوش بدهید! ابتدا عنوان آلبوم را چندین بار در ذهن‌تان تکرار کنید. سعی کنید یک تصویری از «روزی دیگر» را در ذهن‌تان تجسم کنید. بعد تک تک آهنگ‌ها را به همان ترتیبی که در آلبوم گذاشته شده، بدون آنکه به عنوان‌شان نگاه کنید، بشنوید. همراه با 9 ترک کوتاه، یک روز متفاوت برای شما ساخته می‌شود. روزی که هر لحظه‌اش حس خاصی را ایجاد می‌کند. حالا وقت آن رسیده که این مجموعه را دوباره گوش کنید، این بار با شروع هر ترک نگاهی هم به عنوان آهنگ بیاندازید:

صحنه‌ی اول: نور سپید، رویای صبحگاهی

صحنه‌ی دوم: ماشین‌ها و پل‌ها

صحنه‌ی سوم: من از این شغل متنفرم

صحنه‌ی چهارم: ناهار در پارک، چشمها بسته

صحنه‌ی پنجم: من به اینجا تعلق ندارم

صحنه‌ی ششم: فرار در ساعت 2:00 بعد از ظهر

صحنه‌ی هفتم: هرگز باز نخواهم گشت

صحنه‌ی هشتم: یک زندگی جدید

صحنه‌ی نهم: قلمرو نامعلوم

باورکردنی نیست! عناوین آهنگ‌ها احساس و تصور شما را از پراکندگی نجات می‌دهد و چارچوب ذهنی آهنگساز را پیش رویتان می‌گذارد. هر اسم بیانگر همان چیزی‌ست که می‌شنوید. صحنه‌ی ششم با ریتمی تند و ضرباهنگ سریع به زیبایی فرار را برایتان تداعی می‌کند و صحنه‌ی سوم به شکلی باورنکردی کسالت محل کار را در ذهن‌تان می‌سازد. در صحنه‌ی دوم ناامیدی را در حرکت ماشین‌ها و عبورشان از پل‌ها را می‌شنوید و در صحنه‌ی هشتم این امید است که به شما لبخند می‌زند.

این مجموعه به شکلی اعجاب‌انگیز پر از احساس است. راته به شما اجازه‌ی اینکه برداشت آزاد داشته باشید را نمی‌دهد. او کاملاً در چارچوبی معین به شما می‌فهماند که چه چیزی را باید از شنیدن آهنگ‌ها برداشت کنید. شاید این مساله کمی محدودکننده به نظر بیاید، اما بعد از شنیدن چندین باره‌ی آن و کشف هر حسی که مد نظر راته است، احساس رضایت عجیبی باعث دو چندان شدن لذت شنیدن آهنگ‌ها می‌شود. من ان اوشن به وسعت یک اقیانوس است، اقیانوسی از احساس.